Jesień zapadła znienacka.

            Wrzesień, październik różnie to bywa, gdy przychodzi czas, że świat ochładza się i nostalgicznym nastrojem trąca.

            W sumie to nie wiem, czy aura wokół jest dobra czy niekorzystna. Może dlatego tak myślę, że potrafię dostrzec „dziurę w niebie”, gdzie przez jedną godzinę nie będzie padać, albo że panująca temperatura powietrza rzędu 12°C nie jest problemem by wybrać się na ryby. No cóż, ja tak na to patrzę.

            Ale już jestem nad wodą, bez wnikania, co mnie ku temu skłoniło, lub co utrudniało mi podjęcie tej decyzji.

            Rozważając aurę, wolny czas i potencjalne miejsca łowienia zapada decyzja: akurat na „kanale” powinno mniej dmuchać, a jednocześnie sprawdzę, co tam teraz pływa. Ulubiony sprzęt połowowy to bat pięciometrowy. Szybko się rozkłada, przyjemnie łowi, daje efekty.
Odrobina zanęty, kilka robaczków na haczyk i zaczynam łowienie. Zwykle o tej porze można liczyć na płotki, pojedyncze osobniki tych większych lub dziesiątki mniejszych płoteczek. Nie jest to jednak istotne, bo ważne jest wyjście nad wodę, chwila z wędką spędzona, przyjemność z łowienia czerpana.

            Czas taki nastaje, że tylko ostatnie motorówki wzburzają fale jeziorne, a dzień się kończy zbyt szybko. Trzeba dobrze się starać by choćby na chwile na ryby wyskoczyć. Dla łowców drapieżników to czas szczupaczych i okoniowych łowów, dla innych ostatnie leszcze i liny. Płoć jeno zawzięcie obecna i płytko i głębiej dostępna. Choć bywa, że w danym miejscu brać nie chce, natomiast gdzie indziej żeruje.

            Nieważny jest wynik połowu. Nieważny jest sprzęt posiadany. Istotny jest kontakt z naturą, gdy szarość jesienna spowija, acz wędka pobrzmiewa by łowić. Czas taki by w chłodzie przycupnąć, liść spadły z ramienia utrącić i spojrzeć w zachodzące słońce. I w wodzie, zadumie: zabłądzić.